Posted on Ιανουαρίου 22, 2011 by dimitris rousounelos
Νομίζω αφού το είδα κι αυτό μπορώ να ησυχάσω πια. Τα ‘χω δει όλα!
Όχι πως δεν το περίμενα. Ήδη από τότε που έμαθα πως πάει στην Κίνα με την ιδιότητα του γιατρού-ερευνητή, το ήξερα. Το θέμα της μετάβασής του εκεί αφορούσε τον καρκίνο σε σχέση με τον αμίαντο. Με το στηθοσκόπιο στην τσάντα λοιπόν, το βιολί στη θήκη του και τη σαμπούνα στο ντρουβά, βρέθηκε στην Nanjing την ιστορική νότια πρωτεύουσα της Κίνας.
Μα με τη σαμπούνα; Ναι με τη σαμπούνα, να βρίσκεται καλού κακού. Γιατί αυτό έτσι είναι. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα βρεις τον άλλονε στρωμένο στην τάβλα, ξαραθυμισμένο και καταδεκτικό, σαν έτοιμο από καιρό, να λαχταρήσει η καρδιά του μια σαμπουνιά.
Έτσι κι έγινε, καθώς εύκολα μπορούμε να φανταστούμε. Μια μέρα, ήσυχα και τακτοποιημένα, στο πάρκο μιας πόλης 7,7 μόλις εκατομμυρίων κατοίκων, οι κινέζοι απολάμβαναν το μεσημεριανό τους. Ξαφνικά της ήρθε της κυρίας, με την αντιπολεμική μπουτονιέρα στο αριστερό πέτο να βγάλει το τουμπελέκι. Τι να κάμει κι ο γιατρός, έκαμε την καρδιά του πέτρα (μα πέτρα λέμε!) φούσκισε τη σαμπούνα του και είπε να παίξει την “Ασκαθαριά” ξεσηκώνοντας τους Κινέζους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου