Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Κική Καφιέρη αφιερωμένο



αν και το παρακάτω δεν είναι η διασκευή με την οποία ξεκίναγε την εκπομπή της είναι όμως το συγκεκριμένο τραγούδι

Ανασύνταξη του μουσικού και χορευτικού μας δημόσιου λόγου.

Ανασύνταξη του μουσικού και χορευτικού μας δημόσιου λόγου.

Αυτό το copy-paste απ’ το youtube κι από τη βιντεοκάμερα μιας παράστασης πότε θα τελειώσει και θα πέσουμε με τα μούτρα για να δούμε από πού ξεκινήσαμε και κατά πού πάμε;
Ερώτημα προς σκέψη κι όχι προς απάντηση.
Στο συνημμένο βίντεο: 
το πρώτο τραγούδι είναι το:  «Αρτεμώνας» το οποίο δισκογραφήθηκε μ’ αυτόν τον τίτλο από τον Γιώργο Κονιτόπουλο και την Ειρήνη Κονιτοπούλου. Το τραγούδι είναι Σιφνιό και παιζόταν στη Νάξο από τότε που θυμούνται οι οργανοπαίχτες, δηλ. από τις αρχές του περασμένου αιώνα και ήταν γνωστό στις παραγγελίες ως «Σιφνιό». Τέτοια υπήρχαν πολλά, όπως το «Θερμιώτικο», το «Αμοργιανό», το «Συριανό» κ.ά.
Αυτό που χορεύει η ομάδα είναι ο χορός της νύφης απ’ την Πάρο που χορεύουν (η τετράδα ‘’Γαμπρός – Νύφη – Κουμπάρα – Κουμπάρος’’), αλλά με ειδικό σκοπό κι όχι βέβαια τον Αρτεμώνα.
Η Σεριφιώτικη «Λυγαριά», χορευτικά, δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτό που βλέπουμε στο βίντεο, στο οποίο κάποιες στιγμές μεταφέρονται (χορευτικά) στον Θερμιώτικο Συρτό και Μπάλλο. Βέβαια πως κολλάει το πρώτο με το δεύτερο, μόνο ο «δάσκαλος» γνωρίζει.
Στην αλλαγή από τη «Λυγαριά» στον Μπαλαριστό της Μυκόνου χορεύουν κόντρα περιμένοντας το 2ο μέρος για να το βρουν.
Το τραγούδι αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τον μπαλαριστό, αλλά είναι μια σύνθεση του Νίκου Οικονομίδη («Αυτό το καλοκαίρι») σε ρυθμικό σχήμα τέτοιο που να εξυπηρετεί να χορευτεί με το κινησιολόγιο του μπαλαριστού.
Αυτό που βλέπουμε λοιπόν, ανήκει στις περιβόητες προ του 1980 «Λυκειακές» και «Δωρα-Στρατικές» σουΐτες. Πώς προκύπτει αυτή η μουσική και χορευτική περιοδεία, μέσα σ’ ένα 4λεπτο σε τρία – τέσσερα νησιά του Αιγαίου; Δηλ. τι θα λέγαμε για μια «σουΐτα» π.χ. «Γκάιντα (Φλώρινα) – Γκέικο – Τσάμικο (απ’ το Ελατοχώρι)»;
Γιατί το Αιγαίο είναι σε compact μουσική και χορευτική συσκευασία; Και μάλιστα από ένα χορευτικό που δρα σε νησί, όπως η Λέσβος και πάλι μάλιστα, ομάδας φοιτητών. Όταν χορεύουν όμως χορούς απ’ το νησί τους δεν τολμούν να μπερδέψουν το Πλωμάρι με την Αγιάσο γιατί οι ντόπιοι (για τους οποίους χορεύουν) θα……..





http://xoroballomata.wordpress.com/2010/09/07/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA/

ΑΙ ΓΙΩΡΓΗΣ Ο ΜΕΘΥΣΤΗΣ ( Πάρος)

ΑΙ ΓΙΩΡΓΗΣ Ο ΜΕΘΥΣΤΗΣ
Ο Αϊ Γιώργης ο Μεθυστής (ή Σποριάς ή Σποριάρης) τιμάται σε πολλά μέρη της Ελλάδας από τους γεωργούς, γιατί αυτή την εποχή προετοιμάζουν τους σπόρους της επόμενης χρονιάς αλλά και από τους οινοπαραγωγούς, γιατί τότε ανοίγουν τα βαρέλια με τα νέα κρασιά. Στις 3 Νοεμβρίου κάθε χρόνο, οι οινοπαραγωγοί στην Πάρο αλλά και σε άλλα νησιά των Κυκλάδων, οργανώνουν παραδοσιακές γιορτές και αναβιώνουν έθιμα που έχουν τις ρίζες τους στις διονυσιακές τελετές.
Παρέες γυρνούν τα σπίτια και «εγκαινιάζουν» τα νέα κρασιά δοκιμάζοντάς τα, επιβεβαιώνοντας το επίθετο του Αγίου Γιώργη, Μεθυστής.

ΚΑΛΑΦΑΤΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ - ΑΡΓΟΣΑΡΩΝΙΚΟΣ-ΥΔΡΑ

"TO ΠΑΝΩΡΙΟΝ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ" ΠΑΙΝΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΑΜΠΡΟΥ

Μ. ΓΛΕΖΟΣ ΣΤΟ ΑΝΘΕΜΙΟΝ ΠΑΡΟΣ

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Οι καλύμνιες και οι φορεσιές τους

ΟΙ  ΚΑΛΥΜΝIΕΣ  ΚΑΙ Η ΦΟΡΕΣΙΑ ΤΟΥΣ
Οι γυναίκες της Καλύμνου, όπως και οι άντρες τους, διατη­ρούν όλη τους τη δωρική αρρενωπότητα, που κληρονόμη­σαν από τους παππούδες και τις «παλιές» τους (τις γιαγιά­δες). Χεροδύναμες κι εργατικές, κάνουν πολλά και γερά παιδιά, που τ' ανατρέφουν με σπαρτιάτικη αντίληψη. Ξέ­ρουν να υφαίνουν μόνες στους αργαλειούς τους τα μάλλι­να πολύχρωμα χράμια, το μαλλί από τα πρόβατα μόνες το κατεργάζονται, το βάφουν, το κλώθουν και το ρίχνουν στο «λάκκο» (αργαλειό). Εκτός από τα χράμια, τα δίμιτα και άλλα, υφαίνουν και ψιλά μεταξωτά, «μεσάλλες» (πετσέτες φανταχτερές) καθώς και τις «ρασές», είδος μικρές κουβέρ­τες υφασμένες με μαλλί και μετάξι, που μ' αυτές τυλίγουν τα μωρά τους. Ρασές υφαίνουν και για τα δικά τους τα κρεβάτια, ιδίως τα νυφικά.
Η γιορτινή στολή των γυναικών του νησιού είναι από τις απλούστερες, γι' αυτό κι από τις κομψότερες φορεσιές της Δωδεκανήσου. Χωρίς κανένα περιττό στολίδι, δίνει, με την απλή της κόψη και τα λίγα της εξαρτήματα, μια ιδιαίτερη χάρη στις λυγερόκορμες Καλυμνοπούλες σαν τη φορούν στα πανηγύρια και στις επίσημες γιορτές. Το κύριο φόρεμα είναι το καβά(δ)ι, εφαρμοστό στον ανοιχτό μπροστά μπούστο, με μανίκια πλατιά στο κάτω μέρος και με το πλατύφυλλο, χωρίς σούρες, φουστάνι κολλημένο στο πολκάκι, και ανοιχτό εμπρός, όπως και στα δύο πλαϊνά φύλλα της φούστας που του ενός απ' αυτά ανεβάζουν την άκρη στη ζώνη. Συνήθως τα καλύμνικα καβάδια -όπως και της Λέρου τα αντεριά, που έχουν σχεδόν την ίδια κόψη- γίνονται από κλαδωτά ή ριγωτά μεταξωτά. Ό­μως το κλασικό καβάδι, όπως το φορούσαν οι παλαιότερες Καλύμνιες, αλλά και πολλές από τις σύγχρονες, γινόταν από τα «λυώνια» λεγόμενα μεταξωτά, δηλ. της Αυών, σε ό,τι χρώμα, συνήθως χρυσαφί, σκούρο πράσινο, βυσσινί ή μπλε Καλύμνικη φορεσιά.
Το στήθος σκεπάζεται από τη μεταξωτή κρεμ πουκαμίσα στολισμένη με ψιλοδουλεμένα χρωματιστά κεντήματα και τραβηγμένες κλωστές, τόσο στα μα­κριά μανίκια, που ξεπροβάλλουν κάτω από τα φαρδομάνικα του καβαδιού -φο­δραρισμένα με φανταχτερό μεταξωτό που φαίνεται όταν τα σηκώνουν- όσο και στη μακριά πουκαμίσα που προβάλλει κάτω από το σηκωμένο φύλλο του καβα­διού, κοσμημένη μπρος και κατά μάκρος με χαριτωμένα σε σχέδια και χρώμα­τα σχηματοποιημένα θέματα, γλάστρες με λουλούδια, κλώνους με φύλλα και άλλα σχετικά καθαρής ντόπιας τέχνης, που είχε πολύ αναπτυχθεί σε παλαιότε­ρα χρόνια στο νησί. Μια ριγωτή πολύχρωμη ζώνη, κροσσωτή στις άκρες, τυλί­γεται στη μέση του κορμιού, ενώ στο κεφάλι ρίχνεται με χάρη το τουλπάνικο κί­τρινο ή καφετί τσεμπέρι με τις στάμπες. Άσπρες κάλτσες και γόβες ό,τι χρώμα φορούν στα πόδια, ενώ αρμαθιές από χρυσές ντούμπλες και κωσταντινάτα, καρ­φίτσες, αλυσίδες με σταυρούς κι άλλα κοσμήματα βάζουνε στο στήθος. Σκου­λαρίκια, δαχτυλίδια και βραχιόλια συμπληρώνουν το στολισμό της νέας Καλύμνιας με την επίσημη της φορεσιά. Οι ηλικιωμένες φορούν μαύρα ή σκούρα μο­νόχρωμα υφάσματα, με πολύ φαρδιές φούστες σουρωτές στη μέση, καθώς και απλό μονόχρωμο τσεμπέρι.
Έτσι που καμαρώνουμε τις λεβεντονιές με την ωραία τους φορεσιά να χο­ρεύουν τον καλύμνικο χορό στις γιορτές ή στα πανηγύρια του Χωριού, με τους ήχους των «παιχνιδιών», αθέλητα έρχονται στα χείλη μας οι στίχοι τούτοι του ποιητή, που μας δίνει, σ' ένα του παραστατικό τραγούδι, ζωντανεμένη την εικό­να ενός καλύμνικου πανηγυριού:
Μες στην αυλή, στην Παναγιά, πρεπίζαν το χορό κόρες π' αλλαξοφόρεσαν
παλιάς ζωής στολίδια: Καβάδια χρυσομέταξα απ' τον καλό καιρό, φλουριά
σε στήθη κεντητά με γλάστρες και πλουμίδια. Καλύμνικο ίσο παίζανε λαούτα
με βιολιά, και νέοι, που βαριοστόλιζε γαλάζιο σαλιβάρι, θυμίζαν που 'χε το χωριό
στα χρόνια τα παλιά μια σφουγγαράδικη ομορφιά με ηλιογραμμένη χάρη.
Επειδή πιο πάνω μιλήσαμε για τα καλύμνικα τσεμπέρια, πρέπει να πούμε πως ανέκαθεν οι Καλυμνιές φορούσαν και φορούν ακόμα το καθιερωμένο αυτό κάλυμμα της κεφαλής. Η βιομηχανία των τσεμπεριών στην Κάλυμνο ήταν πολύ διαδομένη παλαιότερα. Έλληνες που κατοικούσαν στον Τσεσμέ της Μικρασίας και σ' άλλες χώρες της Ανατολής τήν είχαν μεταφέρει στο νησί. Για πολλά χρό­νια τα τσεμπεράδικα της Καλύμνου τροφοδοτούσαν κι άλλα γύρω νησιά με τα πολυποίκιλα κεφαλομάντιλά τους. Η βιομηχανία τούτη έχασε την πρώτη ακμή της με τον πόλεμο κι έχει καταλήξει σε σπάνια και απλή χειροτεχνία. Ζήτημα εί­ναι αν υπάρχουν τώρα σ' όλη την Κάλυμνο δυο τσεμπεράδικα, όπου φτωχοί βιο­τέχνες τεντώνουν τα τουλπάνια στα μεγάλα τους τελάρα για να σταμπάρουν ύ­στερα τις απλές ή πολύχρωμες γιρλάντες και γωνιές τους, αριστουργηματικά δη­μιουργήματα στην έκφραση της νησιώτικης λαϊκής διακοσμητικής τέχνης.
Τριών ειδών καλύμματα της κεφαλής φοριούνται στην Κάλυμνο: το καλό τουλπανένιο τσεμπέρι που προαναφέραμε, θεωρούμενο ως το πιο λουσάτο, δια­κοσμημένο με λουλούδια στους γύρους και ανθισμένες γλάστρες, ή στεφάνια.
Η ΑΝΤΡΙΚΕΙΑ ΦΟΡΕΣΙΑ
Ένω οι γυναίκες της Καλύμνου διατηρούν ακόμα την τοπική τους φορεσιά, οι άντρες την έχουν καταργήσει πριν από πολ­λά χρόνια όπως έχει γίνει και στα περισσότερα ελληνικά νη­σιά. Οι παλαιοί άνθρωποι του τόπου τη φορούσαν, με πολύ καμάρι, τόσο τις καθημερινές όσο και τις επίσημες ημέρες. Ύστερα από το άσπρο χασεδένιο πουκάμισο έμπαινε το «σαλιβάρι», βράκα τσόχινη μπλε σκούρα, με μακριά «φουτουλιά» (φουφούλα). Ακολουθούσαν: ένα ριγέ μεταξωτό ζωνάρι «ντρέικο» (υδραίικο) στη μέση, το «γιαλελί», γιλέκο σταυρωτό ή ανοιχτό, τσόχινο ή βελουδένιο, κεντημένο με μαύρα μπρισίμια και με στρογγυλά κουμπιά α­πό κορδονέτο. Από πάνω φοριόταν η «σανταμάρκα», τσόχινο κοντογούνι καφέ, μαύρο ή μπλε, με μανίκια, απλούστερα κεντημένο από το γιλέκο, και τέλος συ­μπλήρωνε το ντύσιμο το «ταραπουλούσι», πολύχρωμο μεταξωτό μαντίλι, που το κρεμούσαν από την τσέπη ή πλάι στη ζώνη -ακόμη το 'βαζαν και το ίδιο για ζουνάρι. Στο κεφάλι ένα μεγάλο κόκκινο φέσι που το 'λεγαν «σκουφί», τσακι­σμένο προς τα πίσω, με το «παπάζι», παχιά και μακριά μεταξωτή φούντα μπλε ή μαύρη, που το έφερναν προς τα εμπρός πάνω στον ώμο. Είχαν και το «τσολάφι», κούκο υφαντό από μαλλί, όπως και στα πόδια τις άσπρες «φαναρωτές κρά-τσες» (τρυπητές κάλτσες ως κάτω από το γόνατο, με κεντητές στα πλάγια μπα-ρέτες, που τις έπλεχαν οι Καλύμνιες). Ακόμη τους «κρατσοέτες» (καλτσοδέτες υφαντές με μικρή φούντα στο πλάι) και τα «Βρακά(δ)ικα» λεγόμενα παπούτσια, από μαύρο βιδέλο ή λουστρίνι, σε σχήμα γόβας με χαμηλό τακούνι και με «πε­τεινό», δηλ. γλώσσα που από πάνω της δενόταν ένας μαύρος ή μπλε μεταξωτός φιόγκος. Οι άκρες των βρακάδικων αυτών παπουτσιών αντί για μύτη, όπως λέ­με, σχημάτιζαν εμπρός ένα στρογγύλεμα με κλίση προς τ' απάνω.
Παρακολουθήστε στο παρακάτω βίντεο μια πολύ όμορφη παρουσίαση των παραδοσιακών φορεσιών της Καλύμνου και όχι μόνο!!!
Η παρουσίαση συνοδεύεται από το  Δωδεκανησιακό τραγούδι και χορό "Θυμαριωτικό". 

Μιχάλης Μπαμπέλης - Μύκονος

Στάθης Κουκουλάρης

Σαμιώτικη Σούστα!!

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Μπάλλος της ξενιτιάς ( από τη Σαλαμίνα)

από το υπέροχο και κρυφό αρχείου του Ιστορικού Ερευνητη - Χοροδιδασκάλου Πάνου Πέστροβα

Οταν ο χορός γινεται..."αλαλουμ"

νοιώθω τρομερά μεγάλη ντροπή οταν αντίκρυσα αυτό το βίντεο!!!! Δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτοί οι " χορευτές" συνεχίζουν κάθε χρόνο αυτές τις βλακείες.... Οταν ένας χορεύει παραδοσιακούς χορύς ή οτιδήποτε χορούς πρέπει να μιλάει με τον χορο!, πρέπει να τιμάει τη στολή που φοράει και την περιοχή που χορεύει!! Κατακρίνουμε τους μικρούς συλλόγους πολλές φορές και δεν βλέπουμε τους μεγάλους...... ντροπή!!! τι θα έλεγε άραγε η Δόρα Στράτου άραγε αντικρύζωντας αυτό το θέαμα!! ντροπή!!!Οσοι χορεύουμε παραδοσιακούς χορούς πρέπει να ξέρουμε την ιστορία των χορών πρέπει να σεβόμαστε  αυτούς που χορευαν παραδοσιακούς χορούς καιπρέπει να τιμάμε όσους  φορώντας παραδοσιακές στολές .....



Κάποια στιγμή δεν πρέπει να γίνει μια ιδιαίτερη κουβέντα για ανθρώπους που θεωρούνται " χοροδιδάσκαλοι" η " χορευτές παραδοσιακής μουσικής?  πως αυτοό οι άνθρωποι τολμάνε να φέρονται έτσι στην έννοια του παραδοσιακού χορού!! αν θέλουν να χαλαρώσουν ή να γελάσουν ας γδυθουν και ας κάνουν ότι θέλουν. μου φαινεται όμως ότι οι συγκεκριμένοι χορευτές δεν ξέρουν ούτε καν τη σημασία του παραδοσιακο΄΄υ χορού.. αν την ηξεραν θα είχαν αντιδράσει..... αλλα φευ...... χοροδιδάσκαοι που με τη βοήθεια των χορευτών τους γελιοποιούν την έννοια της παράδοσης..... Για να μην θέσω το γεγονός οτι πολλοί δάσκαλοι χορου διαστρεβλώνουν τα βήματα των παραδοσιακών χορών..... Αγαπητοι "χορευτες του βίντεο και χοροδιδάσκαλοι γενικά...... Εχετε το avantage οτι χρηματοδοτείστε κιολας τρομάρας σας....... Ντροπή!!!!


βιογραφικό της Στράτου μηπως τυχον γίνει κάτι: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%8C%CF%81%CE%B1_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85

Oι Κυκλάδες της Ακρόπολης

http://www.kykladesnews.gr/kyklades/111-kykladesnewscategory/57366-2010-09-21-08-42-02.html

Τα Αναφιώτικα φέρνουν έως τις ημέρες μας μια αύρα από το Αιγαίο στη σκιά της Ακρόπολης. Ενας... λαθραίος οικισμός από 81 σπιτόπουλα, στην πλειονότητά τους ερειπωμένα σήμερα, που αποτελούν ένα από τα πιο λαμπρά δείγματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα.


Εδώ δεν υπάρχουν ταμπέλες και τα σπίτια δίνουν το στίγμα τους μέσα από έναν αριθμό. Η πραγματική τους «ταυτότητα» όμως είναι τα γεράνια που δεν λείπουν από καμιά αυλή, οι κατάλευκοι τοίχοι και τα ξύλινα παράθυρα βαμμένα στο χρώμα της θάλασσας...

«Ξεφύτρωσαν» νύχτα γύρω στο 1860, όταν δύο σπουδαίοι μάστορες, ο Γ. Δαμίγος και ο Μ. Σιγάλας, άφησαν την Ανάφη και ήρθαν στην πρωτεύουσα για να δουλέψουν στην κατασκευή των ανακτόρων. Εκαναν την αρχή και ακολούθησαν άλλοι νησιώτες, που είδαν στους βράχους ένα τοπίο γνώριμο, χωρίς καν να υποψιαστούν την ιερότητα του χώρου. Λάξεψαν τα σπίτια τους και δεν παρέλειψαν να χτίσουν δύο εκκλησίες, τον Αγιο Συμεών στη δυτική πλευρά που έβαψαν στα χρώματα της μητρόπολης και τον Αγιο Γεώργιο που είναι βαμμένη στα λευκά για να θυμίζει τα ξωκλήσια του Αιγαίου. Ηταν ο δεύτερος οικισμός αυθαιρέτων στη νέα τότε πρωτεύουσα, μετά το Προάστιο, τη σημερινή Νεάπολη Εξαρχείων, που έχει τακτοποιηθεί από πολλές δεκαετίες...

Οι νησιώτες ζούσαν αρμονικά έως τη δεκαετία του '60, όταν ξεκίνησαν τα πρώτα σχέδια για τον Μεγάλο Περίπατο γύρω από την Ακρόπολη και την ανάδειξη του Ιερού Βράχου. Μέσα στη δικτατορία απαλλοτριώθηκαν 74, αλλά τελικά κατεδαφίστηκαν -άγνωστο γιά ποιους λόγους- μόνον 27. Είχαν αντιταχθεί από τότε οι φοιτητές της αρχιτεκτονικής σχολής του Πολυτεχνείου και ο οικισμός διασώθηκε. Τα υπόλοιπα 47 τυπικά ανήκουν στο Δημόσιο, όμως από αυτά 20 εξακολουθούν να κατοικούνται.

Το 1997 είχε ανακύψει και πάλι θέμα ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου, αλλά γρήγορα τα σχέδια εγκαταλείφθηκαν αφού τα Αναφιώτικα εξασφάλισαν σταθερούς υποστηρικτές. «Διαφωνούμε με την κατεδάφιση, όπως διαφωνούμε και με το να δοθεί δικαίωμα κατασκευής νέων κατοικιών», επισημαίνει ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Γιάννης Πολύζος, πρόεδρος του Οργανισμού Αθήνας, που θεωρεί ότι ο οικισμός αποτελεί «έκφραση της ιστορίας και της συνέχειας της πόλης» και επισημαίνει πως μια λαμπρή περίοδος της Αθήνας, όπως αυτή της αρχαιότητας, δεν μπορεί να αντιστρατεύεται μιαν άλλη, τη νεότερη. Θεωρεί ότι είναι εφικτό να συνυπάρχουν αρμονικά, μεταθέτοντας τις ανασκαφές για τις επόμενες γενιές.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Μνήμες... Συζητώντας με τον Πατακοϊάννη



για δείτε ένα υπέροχο βιντεάκι από τη Μαρία Ξεφτέρη!!! Όταν οι νέοιο αγαππουνε και σέβονται την παράδοση να τι βγαινει!!

H Μοναδική Ελένη Λεγάκη στη Σαντορίνη



Το Θρυλικό " Αρμενακι" ξαναβίωσε στη Σαντορίνη!!!!! Η Ελένη Λεγάκη μας συγκλόνισε ο Γιάννης Μανωλάς μας απογείωσε ο Πολυχρόνης Κορρές και οι μουσικοί μας ταξίδεψαν !! ! κ. Λεγάκη,σας πάει το ηφαιστειογενές κλίμα!!!!.... Μια συνέντευξη για τον Top και μια κουβέντα με νέους ανθρώπους γεμάτους κέφι και ήθος που ασχολούν...ται με τα πολιτιστικά μας οδήγησε στο υπέροχο βράδυ!! Μπράβο Μακάριε!!Χιλια μπράβο Ελενη μας, Γιάννη η γρα παγώνα έσκισε!!!! Πολυχρόνη πολλά μπράβο και το Πάτημα Λήμνου το περιμένω.....


Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Εκπομπή Αφιερωμένη στο ΧΡΟΝΗ ΑΗΔΟΝΙΔΗ ( Topmelody Σαντορίνης)



Ένα πολύ μικρό " ψύχουλο" τιμής και γνωριμίας από πλευράς Σαντορίνης και από εμένα προσωπικά, στον απλό ζεστό ήρεμο Άνθρωπο της Παράδοσης ΧΡΟΝΗ ΑΗΔΟΝΙΔΗ. 62 χρόνια παρουσίας στη σκηνή φυσικά δεν μπορούν να περαστουν σε ένα 2ωρο πρόγραμμα. Ειναι μια γνωριμια σε ένα εντελώς διαφορετικό ηχόχρωμα! Σ έναν άνθρωπο της Παραδοσης που τα βλέπει διαφορεικά...... Στην εκπομπή μας τίμησε η τόση ιδιαίτερη μαθήτρια του Νεκταρία Καρατζή και ο Απόστολος Εφραιμίδης από πλευράς Μουσικολογικού Συλλόγου " Χρόνης Αηδονίδης"

φωτογραφία: Αρτεμίας Αργυρού
Συναυλία Χρόνη Αηδονίδη - Μαρίζας Κωχ- Νεκταρίας Καραντζή - Νίκου Οικονομιδη
στην Παναγία Επισκοπή 18 Αυγούστου 2010