Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Ρουμαθιανή Σούστα

Eίναι ένας από τους πολλούς ξεχασμένους χορούς της Κρήτης με καθαρά τοπική σημασία. Την συναντάμε και με την ονομασία Ρουματσίτικη ή Γιτσικιά σούστα. Από τους ίδιους τους τοπικούς χορευτές ονομάζεται απλώς σούστα. Είναι κυκλικός χορός, ο οποίος ανήκει και αυτός στην παμπάλαια ιστορία του πυρρίχιου ή καλύτερα μια εκδοχή πυρρίχιου χορού στα Χανιά. Και ακριβώς λόγω της τοπικής της σημασίας (Παλιά Ρούματα Κισσάμου) πήρε το όνομα Ρουμαθιανή. Κάτι ανάλογο με τους πυρρίχιους χορούς της υπόλοιπης Κρήτης (Μαλεβιζιώτης, Όρτσες, Στειακός πηδηκτός κλπ.). Εκτελείται μόνο από άνδρες, που ο πρώτος κάνει κάποια ταλίμια και οι υπόλοιποι τον ακολουθούν σε αυτά. Τα όργανα που αποδίδουν την Ρουμαθιανή σούστα είναι κυρίως το βιολί με λαγούτο και το θιαμπόλι με λαγούτο ή και μόνο του.

http://www.winefest-dafnes.gr/palioixoroi_fyll.htm





kai m έναν Πεντοζάλι παρέα.....

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Ειρήνη Κονιτοπούλου -Λεγάκη ...Το αηδόνι της ψυχής μας......

15 Δεκεμβρίου 1931 ήταν όταν γεννήθηκε το Αηδόνι μας η κερά Ρήνη κονιτοπούλου.....Ειρηνη Κονιτοπούλου Λεγάκη
Αν και το βιογραφικό που ακολουθεί  ειναι κατατοπιστικό επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις... Προσωπικά έχω στο νου μου τρεις ιδιαίτερες  προσωπικές στιγμές που αφορούν την κερα-Ρήνη μας. Η πρώτη όταν στην προτελευταία βραδυά ζωής στο "αρμενάκι" πήγαμε να τη χειροκροτήσουμε..... Νομίζω ότι το βίντεο τα λέει όλα.......



η Κερά Ρήνη ήταν εκεί για εμάς......


Επόμενη ιδιαίτερη στιγμή δεν θα μπορούσε να μην είναι,όταν ο φίλος και καθοδηγητής στις μουσικές εκπομπές Βασίλης Μέτος έκανε  μια εκπομπή αφιέρωμα στην Ειρήνη και κάποιοι Τρελλοί -Νέοι της Παράδοσης ήταν εκεί για να χορέψουν για την ακούσουν για να κάνουν μαζί με το Βασίλη την εκπομπή ......   Σ εκείνη την εκπομπή μάλιστα μας είχε τιμήσει ραδιοφωνικά και ο κύριος Χρόνης Αηδονίδης ο οποίος μίλησε για την Ειρήνη Κονιτοπούλου......( και να που τα φεραν έτσι που και ο Κύριος Χρόνης μας τίμησε στην Εκπομπή) πάλι πιστεύω ότι η φωτογραφία λέει πολύ περισσότερα


Επόμενη ιδιαίτερη στιγμή για μένα όταν συζητάω με το Βασίλη το Μέτο για να κάνουμε μια έκπληξη στην Κερα Ρηνη και στη Χάλκορήνη για τη γιορτή τους....Όπερ και εγένετο σ ένα ιδιαίτερο σπίτι της Χάλκου που μύριζε ΘΑΛΑΣΣΑ στίχους και αγάπη.....


Βλέπαμε την Ειρήνη Κονιτοπούλου να μιλάει... να γελάει  να τραγουδάει...... και νοιώθαμε σαν να μας ταξιδεύει σε μέρη δικά Της...Δικά μας....... σε μέρη Κυκλαδιτικα........σε ψυχές καθάριες.......σε ψυχές αγνές......θαλασσινές


Επόμενη στιγμή ακρως συγκινητική για μένα.... Εχω κάνει τις δύο εκπομπές αφιέρωμα στην Ειρήνη Κονιτοπούλου  για να δείξω και να γνωρίσω στον κόσμο ότι η Ειρήνη Κονιτοπούλου -Λεγάκη δεν έχει πει μόνο το Αρμενάκι και το Ωραία που ναι την Αυγή





Ήθελα να μην προβώ σε συνέντευξη με την Κερα Ρήνη, Αλλά μέσα από τις Τσάρκες να μιλήσει η φωνή της  ........ Όταν όμως μου δόθηκε η ευκαιρία πήρα συνέντευξη από την Κόρη της την Ελένη Λεγακη.... η Ειρήνη Κονιτοπούλου - Λεγάκη ήταν δίπλα και καμάρωνε ..... μια εικόνα που μόνο ο Βασίλης ο Σταματάκης μπορεί να με επιβεβαιώσει......

Η Ειρήνη Κονιτοπούλου για μας ειναι το Καράβι της ψυχής μας ειναι το αχ των αναστεναγμών και το όπα του κεφιου..... Ειναι το Αηδόνι που μας ταξιδεύει..... και θα συνεχίζει για πολύ καιρό.....

Χιλιόχρονη Κερα -Ρήνη μας.....  Σ ευχαριστούμε για όλα......











Βιογραφικό της Ειρήνης Κονιτοπούλου -Λεγάκη
 Κόρη του βιολιστή Μιχάλη Κονιτόπουλου «το μωρό» και της Μαρίας Φυρογένη. Από τα 11 παιδιά που θα κάνουν, θα επιζήσουν τα πέντε. Η Ειρήνη, ο Γιώργος, ο Κώστας, και αργότερα η Αγγελική και ο Βαγγέλης. Με την Ειρήνη μωρό,η οικογένεια θα ταξιδέψει στην Αθήνα (εδώ θα γεννηθεί και ο Γιώργος). Στην Κατοχή θα επιστρέψουν στο νησί. Θα δουλέψει ως οικοδόμος ο Μιχάλης αλλά παράλληλα θα διαπρέπει σε εκδηλώσεις με το βιολί του. Μετά την κατοχή αρχίζει και η ενασχόληση του Γιώργου με το βιολί.
Μετά την απελευθέρωσή, το ραδιόφωνο αρχίζει και αναζητά εκπροσώπους από κάθε μέρος της Ελλάδας παραδοσιακούς οργανοπαίχτες προκειμένου να παίζουν ζωντανά στις εκπομπές του. Έτσι σε μία ακρόαση του Σίμωνα Καρρά, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν Προιστάμενος του Τμήματος Παραδοσιακής Μουσικής της Ραδιοφωνίας, παρουσιάζεται και ο λαουτιέρης Δημήτρης Φυρογένης, θείος της Ειρήνης. Όταν μετά από λίγο καιρό ο Καρράς του ζητάει κάποιον να τον βοηθάει στο τραγούδι, εκείνος σκέφτεται την 20 χρονη ανηψία του Ειρήνη. Αρχικά κρυφά από τον πατέρα της εκείνη τραγουδάει στο «Σταθμό». Εκείνος στην αρχή αντιδρά, αλλά στη συνέχεια ενσωματώνεται στο συγκρότημα, το οποίο το 1955 – 1956μαζί με την Άννα Καραμπεσίνη, θα ηχογραφήσουν τέσσερα τραγούδια.
Την εποχή που ηχογραφεί τα πρώτα της τραγούδια παντρεύεται το Στέλιο Λεγάκη και αρχίζει να μεγαλώνει τα παιδιά της.
Ο άνθρωπος που θα δώσει νέα ώθηση στην Αθηναϊκή πια οικογένεια του Μιχάλη Κονιτόπουλου είναι ο Γιώργος, ο οποίος αντικαθιστά τον πατέρα του στο συγκρότημα του Φυρογένη.
Ο Γιώργος με βασική τραγούδιστρια την Ειρήνη, θα αρχίσει πια επαγγελματικά να δουλεύει για τη δισκογραφία
«| Η Ειρήνη είχε κάποια πλεονεκτήματα, που είχα την εντύπωση ότι αν ακουστούν θα εντυπωσιάσουν. Έχει έκταση στη φωνή η Ειρήνη και αναπνοή που μπορεί να σε σκάσει να περιμένεις για το πότε θα σταματήσει και εκείνη να συνεχίζει.» αναφέρει σε συνέντευξη του ο Γιώργος ο Κονιτόπουλος
Τις πρώτες κοινές τους εμφανίσεις θα τις πραγματοποιήσουν στα 1960 και θα κυκλοφορήσουν δύο μικρούς δίσκους 45 στροφών, με παραδοσιακά τραγούδια διασκευασμένα από το Γιώργο.
Και το 1963 θα ηχοηγραφήσουν τις μεγάλες επιτυχίες μέχρι σήμερα Αρμενάκι, Ελα να πάμε σ ένα μέρος, Στον Αρτεμώνα, τον Μαουκά, Με κοτσάκια φανερώνω.

. `Εκτοτε, ολόκληρη η οικογένεια Κονιτόπουλου την έχει ως πρότυπο. πρωτοτραγούδησε σε Κέντρο το 1961 (Γαλάτσι). Ακολούθως και για πολλά χρόνια εμφανίστηκε στο Κέντρο «Μουράγιο» .
Τα τελευταία χρόνια (από το 1984 -2008) εμφανιζόταν μαζί με την κόρη της Ελένη Λεγάκη στο κέντρο « Αρμενάκι». Παράλληλα, εκτός από την Ελλάδα, έχει εμφανιστεί και στην Αμερική. Στους LP ατομικούς δίσκους της: «Νησιώτικα τραγούδια 1, 2, 3» (1967, 1968, 1968), «Τσάρκα με το τρεχαντήρι» (1970), «Νησιώτικη τσάρκα» (1973), «Τραγούδια του Αιγαίου» (1973), «Από λιμάνι σε λιμάνι» (1975), «Τα πελαγίσια» (1975), «Θαλασσινοί αντίλαλοι» (1977), «Θαλασσινά» (1982), «Μεγάλες επιτυχίες» (1982), «Χρυσός δίσκος» (1982), «9 μποφόρ» (1987), «Ανέφαλα θαλασσινά» (1993), «Νησιώτικα» (1994), κ.λπ. Μετέχει επίσης σε πολλούς άλλους δίσκους: «Ντιρλαντά» (1971), «2ο Ταξίδι στην Ελλάδα» (1975), «Τραγούδια απ τα νησιά μας» (1975), «Ντάρι-ντάρι, νησιώτικο γλέντι» (1991), «Τα ωραιότερα νησιώτικα τραγούδια» (1992), κ.λπ.

Βιτζηλαιαδίστικός Νάξου

Eξωκλήσια της Τήνου

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Είναι έγκυος, είναι.. 29 πόντους και αξίζει 17 εκατομμύρια δολάρια!

Ζει σχεδόν δυόμισι χιλιάδες χρόνια, γεννήθηκε σε κάποιο νησί των Κυκλάδων και για αιώνες βρισκόταν στο σκοτάδι

 

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=55288&catid=3&la=1

Πρόκειται για ένα μοναδικό κυκλαδικό ειδώλιο που αναπαριστά μια γυναίκα σε κατάσταση εγκυμοσύνης. Είναι ένα από τα 12 ειδώλια που φέρονται ως έργα του ίδιου αρχαίου γλύπτη, αλλά είναι το μοναδικό το οποίο σώζεται ακέραιο...

Η τελευταία λεπτομέρεια εκτίναξε την τιμή του στα ύψη. Η προηγούμενος ιδιοκτήτης του το έβγαλε στο “σφυρί” και ο γνωστός οίκος Κρίστις έβαλε τιμή εκκίνησης τέσσερα εκατομμύρια.

Κανείς δεν περίμενε το ύψους μόλις 29,2 εκατοστών ειδώλιο ότι θα μαγέψει τόσο πολύ κάποιον συλλέκτη ώστε να το χτυπήσει στο αστρονομικό ποσό των 16.882.500 δολαρίων.




Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Συρτός-Κοφτός-Μοναχικός (ΣΥΜΗ) (Μ. Γαμπιεράκης)

Η ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΥΡΤΟΥ και ΜΠΑΛΛΟΥ στη ΝΑΞΟ (ως συζυγία χορού και τραγουδιού)


Η εργασία αυτή ανακοινώθηκε στο 11ο Διεθνές Συνέδριο για την Έρευνα του Χορού «ΧΟΡΟΣ ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ» της Διεθνούς Οργάνωσης Λαϊκής Τέχνης (Δ.Ο.Λ.Τ.) Unesco-C, (9-13 Ιουλίου 1997) και δημοσιεύθηκε στα Πρακτικά, σ. 132 – 148.      
                                                                                         
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
    H χορευτική παράδοση του Αιγαίου παρουσιάζει μια μεγάλη χορευτική πολλαπλότητα, πολυμορφία και ενότητα. Χορολογικό κέντρο για την έρευνα αυτής της διαλογικής διαλεκτικής πολικότητας είναι εδώ η Νάξος και ιδιαίτερα η ορεινή ζώνη του νησιού. Στην περιοχή αυτή, πρωτοκολλούνται, αποτυπώνονται και εξελίσσονται δύο χορευτικά φαινόμενα, ο Συρτός και ο Μπάλλος.
ΣΚΟΠΟΣ
   Σκοπός της έρευνας αυτής είναι η χορολογική θεματοποίηση του χορευτικού φαινομένου στη Νάξο και μάλιστα ως διακεκριμένης ενότητας Συρτού-Μπάλλου. Αυτή η ενότητα γίνεται κατανοητή ως μια διαδικασία, ως τοπικό πολιτιστικό φαινόμενο με  γενικές  τάσεις  και  χαρακτηριστικά και  ως  σύστημα  χορολογικών σχέσεων, οι οποίες περιγράφονται και ερμηνεύονται υπό τις κατηγορίες της συμμετοχής (άνδρας-γυναίκα-οργανοπαίχτες) και της εκδήλωσης σαφών παραδοσιακών στοιχείων.
ΜΕΘΟΔΟΣ
   Αυτή η επί μέρους έρευνα αποτελεί τμήμα γενικής έρευνας με αντικείμενο τα χορολογικά φαινόμενα της Νάξου (ορεινή ζώνη). Ως επί μέρους έρευνα ακολουθεί α) μεθόδους των Φυσικών Επιστημών (Πρωτόκολλα-Υποθέσεις-Γενικεύσεις), β) Μαθηματική γλώσσα (τυποποίηση) και μέθοδο,                    γ) μεθόδους των πνευματικών ή θεωρητικών επιστημών (ερμηνευτική, διαλεκτική, κριτική).  Σ’ αυτό το μεθοδικό ορίζοντα τα ερωτηματολόγια, οι συνεντεύξεις, η παρατήρηση, η αποτύπωση, η αυτοψία και οι φιλολογικές πηγές υπάγονται σε μια συστηματική διαδικασία, η οποία τις υποθέσεις και τις γενικεύσεις, όπως και τα πρωτόκολλα, τα οδηγεί επαγωγικά στο χορολογικό κέντρο (λαός) και στο χορολογικό ερώτημα περί του νοήματος αυτής της διαδικασίας.
     Θεωρώ, πως ο Συρτός και ο Μπάλλος, ως μια διακεκριμένη ενότητα,         ο πρώτος ως χορός κυκλικός και ο δεύτερος ως αντικριστός και ελεύθερος με τη μορφή, το περιεχόμενο και τη δομή που παρουσιάζονται στη Νάξο, είναι σημαντικό θέμα προς έρευνα, ιδιαίτερης σημασίας, όπως καταδείχνεται από τις γενικεύσεις.
   Το υπό έρευνα θέμα αφορά άνδρες και γυναίκες σε χορευτικά γεγονότα με τη συνοδεία μουσικών οργάνων, σε κλειστούς και υπαίθριους  χώρους.
   untitled1Ο Μπάλλος αποτελεί διακεκριμένη ενότητα, δηλ. συνέχεια του Συρτού, χωρίς διακοπή της χορευτικής πράξης ή της μουσικής. Μετά το Συρτό, που για τους μερακλήδες είναι αργής ρυθμικής αγωγής, σε συνεννόηση (οπτική επαφή)       αμπρουστινού (πρωτοχορευτή) και λαουτιέρη “γυρίζει”, “κόβει” σε Μπάλλο, ο οποίος συνήθως δεν διαρκεί λιγότερο από δέκα λεπτά, ενώ μπορεί να φτάσει τη μισή ώρα αλλά και περισσότερο.
            Το πρώτο λοιπόν δεδομένο είναι η παρουσία του Συρτού και του Μπάλλου ως ενός χορού, με το Συρτό ν’ αποτελεί την προετοιμασία για να χορευτεί ο Μπάλλος. Μπάλλος λοιπόν ως αυτόνομος χορός δεν υφίσταται.
   Τα μουσικά όργανα τα οποία συνοδεύουν το χορευτικό γεγονός στον Κινίδαρο είναι η τζαμπούνα, το σουβλιάρι (το σουβλιάρι του Αιγαίου) και το τουμπάκι κι όταν δεν υπήρχαν αυτά ο χορός γινότανε με φωνητικό τραγούδι (τραγούδι χωρίς τη συνοδεία μουσικών οργάνων). Το 1889 εμφανίζεται το πρώτο Τακίμι (ζεύγος μουσικών οργάνων: βιολί + λαούτο), που το συναποτελούν το βιολί και το λαούτο. Για λίγα χρόνια συμπληρώνονται από το κλαρίνο και το σαντούρι, που σύντομα εξαφανίζονται.  Μέχρι το 1930 περίπου, τον πρώτο ρόλο στο τακίμι είχε ο λαουτιέρης ο οποίος κανονίζει τη σειρά στο χορό, στα τραγούδια, την πληρωμή, αλλά είναι και ο τραγουδιστής.
«Ο λαουθιέρης τραγουδεί / κι ο χορευτής πληρώνει». (δίστιχο στον μπάλλο)
Χορός δίχως τραγούδι, φάβας χωρίς κρεμμύδι (πρωτ.). Τοποθετώντας οι ίδιοι το τραγούδι στην ίδια θέση με το χορό, το χρησιμοποιούν ως το απαραίτητο μέσο, εργαλείο για την χορευτική πράξη.  Εκτός από τα παλαιά πολύστιχα τραγούδια, που τραγουδούσαν στις χορευτικές εκδηλώσεις (φωνητικό τραγούδι) και κυρίως τις Απόκριες, το τραγούδι εκείνο, που επεκράτησε αυτόν τον αιώνα και μάλιστα μετά το 1920-30, είναι το αυτοσχέδιο, δηλ. αυτό που τραγουδιέται στο Συρτό, στο Μπάλλο και στο χορό  “Βλάχα”, που μετά το 1940 επικρατεί σ’ όλη τη Νάξο με τον όρο “Κοτσάκι “.
   Στοιχείο επίσης που χαρακτηρίζει το τραγούδι είναι ότι, τα Κοτσάκια τραγουδιούνται με τους ίδιους στίχους και στο Συρτό, και στο Μπάλλο και στους μανέδες τους, και στις πατινάδες (της αυγής κυρίως) και στη “Βλάχα”.
   Ο Συρτός χορεύεται σε σχήμα ανοιχτού κύκλου με τον τελευταίο να “στριφώνει σαλίγκαρο” (να κλείνει προς το κέντρο), ενώ ο Μπάλλος ελεύθερα, αντικριστά, “αμολυτά “.
  “Χορεύω” στο Συρτό, σημαίνει ότι είμαι ο πρώτος στον κύκλο αφ’ ενός και αφ’ ετέρου ότι χορεύω την γυναίκα που βρίσκεται αριστερά και δίπλα μου. Επομένως ο “αμπρουστινός”, ο επώνυμος, όσο χρόνο βρίσκεται μπροστά, χορεύει για τον εαυτό του, αλλά και για τη γυναίκα που έχει στο πλάι του. Δημιουργεί, αυτοσχεδιάζει, παρουσιάζει το προσωπικό του ύφος, κάνει “τσακλίμια” και “κοντοκαθιστά”. Ο αυτοσχεδιασμός, η δημιουργική αυτή κίνηση βλέπει προς:
α) τον εαυτό του, β) την γυναίκα την οποία χορεύει τη συγκεκριμένη στιγμή, γ) τους μουσικούς με τους οποίους  είναι  σε άμεση  επαφή και     δ)  τους θεατές.  Οι δημιουργικές αυτές κινήσεις βρίσκονται σ’ ένα συνεχή διάλογο με τη γυναίκα που χορεύει (ανάλογα με  ποια γυναίκα χορεύει), με το τραγούδι και τους οργανοπαίχτες και ιδιαίτερα με τη στιγμή που θα παίξει ο βιολιτζής τον δικό του μουσικό αυτοσχεδιασμό, το “ταξίμι” του.
   Στο Συρτό ο αμπρουστινός με την γυναίκα του (λέγε “ντάμα”του), αν δεν χορεύει κάποιο “ονομαστικό Συρτό ” (δηλ. με όνομα-τίτλο, Συληβριανό, Πολίτικο κ.λπ.), αλλά Συρτό που συνοδεύεται από αυτοσχέδιο στίχο του λαουθιέρη (όταν πρόκειται για βιολιά) ή του τουμπαξή (όταν πρόκειται για τζαμπούνες), γίνεται αντικείμενο έμπνευσης, δημιουργίας τραγουδιού.
«Ας πούμε και τ’ αμπρουστινού / κα(ν)ένα τρα(γ)ουδάκι
που είναι το (γ)κορμάκι ντου / σαν το κυπαρισσάκι».
   Ο διάλογος αυτός γίνεται πιο έντονος, όπως θα δούμε πιο κάτω στον Μπάλλο.
   Ο Μπάλλος, ο οποίος θ’ αρχίσει χωρίς να σταματήσει η μουσική και μετά μάλιστα από οπτική επαφή του αμπρουστινού με τον λαουτιέρη και συνεννόηση του λαουτιέρη με τον βιολιτζή, είναι ο χορός του ζευγαριού, του ενός ζευγαριού. Οι υπόλοιποι χορευτές θα καθίσουν και θα μείνει μόνο του το πρώτο ζευγάρι για να χορέψει τον προεξάρχοντα χορό στο νησί. Θα τον χορέψουν αμολυτά, δίπλα, απέναντι, ελεύθερα στον μικρό χώρο που έχουν στη διάθεσή τους, σεμνά, αργά μα και παιχνιδιάρικα.
Ο άνδρας θα κάνει κινήσεις νοηματικές, εκφραστικές, θα εξωτερικεύσει συναισθήματα, ανάλογα με τη ντάμα, θα ελευθερωθεί, θα δονηθεί ψυχικά και σωματικά, θα εκστασιαστεί, θα κάνει υπερβάσεις, “επιθετικές εφόδους” για να την φιλήσει ή τάχα να την φιλήσει και η ντάμα με τη σειρά της θα χορέψει σεμνά, ίσια, αλλά θα κάνει και ταχύτατες κινήσεις, στροφές γύρω απ’ τον άνδρα , αλλά και με άξονα τον εαυτό της για ν’ αποφύγει το φιλί.
«Άμα χορεύγει ο νιος τη (γ)κοπελιά / πολέμα μες το χορό να την φιλήσει,
μ’ αυτή παίρνει βόρτες ζερβές-δεξιές / και δεν μπορεί να ντη νικήσει».
Ο Μπάλλος εξελίσσεται σε έκσταση με μεγάλη διάρκεια χρόνου και συνεχή επανάληψη, προς το τέλειωμά του, των ίδιων μουσικών μοτίβων. Στη συνέχεια οι οργανοπαίχτες θα “γυρίσουν ” σε “Σούστα” για να συνέλθει, να ηρεμήσει κάπως με σκοπό όμως να συνεχίσει το χορό του.
   Σ’ όλη τη διάρκεια του Μπάλλου και ιδιαίτερα όταν η μουσική αγωγή είναι αργή, ο λαουτιέρης, ο οποίος συνήθως γνωρίζει το ζευγάρι (κι αν όχι, την ίδια στιγμή του χορού παίρνει πληροφορίες γι’ αυτό), τραγουδάει αυτοσχέδια δίστιχα “κοτσάκια”, προσωπικά των χορευτών, ανάλογα με τα χαρίσματα ή και τα ελαττώματά τους. Ιδιαίτερη έμπνευση έχει ο λαουτιέρης όταν το ζευγάρι είναι “αμο(υ)ρουζιάριδοι (αγαπητικοί ή αρραβωνιασμένοι).  Άλλωστε, “η αγάπη φανερώνεται με δυό τρόπους. Με τα κοτσάκια και με τον Μπάλλο” (πρωτ.).
   Τα Κοτσάκια λοιπόν, είναι ο εκφραστικός ποιητικός λόγος, που τον χρησιμοποιούν λειτουργικά για να συνομιλήσουν οι οργανοπαίχτες με το ζευγάρι, αλλά και με τον υπόλοιπο κόσμο που παρακολουθεί ως θεατής της χορευτικής πράξης. Πρακτικά, αυτά διαμορφώνουν το ύφος, το χρώμα, την αισθητική τελικά της χορευτικής πράξης . Είναι, ίσως, το πιο ισχυρό σύνδρομο στοιχείο στη διαμόρφωση της χορευτικής κατάστασης.
   Αυτός ο μουσικο-τραγουδιστικο-χορευτικός διάλογος γίνεται ακόμα πιο έντονος, δημιουργικός, όταν όλα τα σύνδρομα μέρη του Μπάλλου συνηγορούν σ’ αυτό, δηλ. βιολιτζής με σπουδαία ταξίμια, λαουτιέρης “ χρονικός” (κρατάει τους χορευτικούς χρόνους σταθερούς) και καλός στιχοπλόκος,  χορευτής “χρονικός” και μερακλής και γυναίκα “χορεύτρα” (καλή χορεύτρια).
   Αυτός ο διάλογος έχει ως δυναμικά του στοιχεία το χρόνο, το χώρο, την περίσταση και τα πρόσωπα.  Κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις για κατάλληλα ερεθίσματα. Καμία δημιουργική στιγμή, από τις παραπάνω, δεν είναι επανάληψη της  προηγούμενης.
   Η συμμετοχή των θεατών είναι ενεργητική στον Μπάλλο του ζευγαριού. Αναπτύσσεται μια ομιλητική σχέση μεταξύ τους, μια τάση συνομιλίας μέσα από τα κεράσματα στους χορευτές, που αναγκαστικά διακόπτουν την χορευτική δημιουργία. Οι οργανοπαίχτες ήδη έχουν σηκωθεί όρθιοι για να βρεθούν σε αμεσότερη επαφή, επικοινωνία, υποστήριξη, συνομιλία με τους χορευτές του Μπάλλου. Για όλα αυτά οι μεν οργανοπαίχτες έχουν ένταση, αγωνία για να παίξουν κατά πως θα χορέψει ο χορευτής, ο λαουτιέρης να τραγουδήσει καλά, να είναι “χρονικός” στα πατήματα του χορευτή, να πει “πετυχημένα” κοτσάκια κι ο βιολιτζής να παίξει καλό ταξίμι. Οι δε χορευτές να είναι “ψυχικώς” με τους οργανοπαίχτες για να φτάσουν χορεύοντας στην έκσταση.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
   Για λόγους οικονομίας και λογικής της εργασίας θ’ αναφερθούμε σε γενικεύσεις, οι οποίες είναι μεν δεύτερης τάξης, οδηγούν όμως στα συστηματικά κέντρα της έρευνας, η οποία βρίσκεται ακόμα εν εξελίξει.
   1. Το αυτοσχέδιο τραγούδι-στίχος είναι αναπόσπαστο στοιχείο της διακεκριμένης ενότητας Συρτού – Μπάλλου στη χορευτική εκδήλωση.
   2. Είναι εμφανής ο διάλογος της ενότητας χορευτή, “χορεύτρας”, λαουτιέρη, θεατών.
   3. Στο χορό Μπάλλο συνάπτονται τα πρόσωπα του Μπάλλου. Τη σύναψη αυτή θεμελιώνουν κοινά δομικά στοιχεία και γίνεται υπό τους όρους της γλώσσας, των συμβόλων, του ρυθμού, της ελευθερίας, της επικοινωνίας, της δημιουργίας, της συνδημιουργίας.
   4. Η θεματική ελευθερία του στίχου κατάγεται από την ελευθερία στη δομή, το περιεχόμενο και το ύφος των συγκεκριμένων χορών, δηλωτική συγκεκριμένης κοινωνικής δομής.
   5. Στο χορολογικό ορίζοντα της χορευτικής διαδικασίας ονόματι Συρτός και Μπάλλος, λαμβάνει χώρα αξιοσημείωτη γλωσσοποίηση, η οποία ακολουθεί φορμαλιστικά τον τύπο της στιχουργίας, κριτική προσώπων του χορευτικού φαινομένου, περιγραφή προσώπων και καταστάσεων, σώματα, κ.λπ., δηλ.  χορευτική και ομιλητική διαδικασία μεγάλης σημασίας.
 Βιβλιογραφία:
  • E.E. Evans-Pritchard, (1987), Κοινωνική Ανθρωπολγία, (Μτφρ. Α. Παρίσης), Β’ Καρδαμίτσας Αθήνα.
  • Horz H.,-Liebscher H. κ.ά.K.a. (1983), Philosophie und Natuwissenschaften, Dietz: Berlin.
  • Kanitscheider B. (1979), Philosophie und Modern Physik,  W.B.G.: Darmstadt.
  • Φαράντος, Γ., (1983), Ο Ηράκλειτος και η διαλεκτική σκέψη, Τελέθριον, Α­θήνα.
  • Του ιδίου, (1991), Φιλοσοφία 2, Παραδόσεις εισαγωγής Φιλοσοφίας του 20ου αι., Τελέθριον, Αθήνα.
  • Ήμελλος, Στέφ., (1974), Παρατηρήσεις εξ επιτόπιου ερεύνης εις τον λαΐκόν πολιτισμόν των νοτίων Κυκλάδων, Αθήνα.
  • Κοντελιέρης, Μιχ., (1935), Οι Αμορούζοι (πως αγαπούν στη Νάξο), Αθήνα.
  • Ζευγώλης, Γ., (1988-89), “Το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι στην Απείρανθο της Νάξου”, Απεραθίτικα, τ. 30, έτ. 1ο, σ. 501-541.
  • Του ιδίου, (1954), “Μια νέα τεχνοτροπία στα λαϊκά  τραγούδια της Νάξου”, Νέα Εστία, τόμ. 55ος, τ. 640, σ. 328-331.
  • Κεφαλληνιάδης, Νικ., (1963), “Το Δημ. Τραγούδι εις τον Κινίδαρον Νάξου”, Επετηρίδα Εταιρ. Κυκλαδικών Μελετών, τόμ. Γ΄, σ. 697-818.
  • Οικονομίδης, Β. Δημ., (1985), “Λαϊκά μουσικά όργανα και χοροί των Ναξίων”, Ναξιακά, τ. 2, σ. 29-33.

Τρώτε και πίνετε άρχοντες-Κρητικές Μαδάρες-Ριζιτικο

Για σένανε μαράθηκα

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Παράδοση και Συνέχεια ( του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη)

του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη
Περιοδικό " Τα Σφακιά"
Ιούνιος - Νοέμβριος 2010
καθώς και εδω


Ένα μόνιμο θέμα συζήτησης και στόχος σε συλλόγους που διακονούν την παράδοσή μας, είναι η απόδοση της σε αυθεντική μορφή. Κι αυτή την αυθεντική μορφή ψάχνοντας, μπαίνει το θέμα του ποια είναι αυτή, άρα του ποιο χρονικό σημείο είναι αυτό μέχρι το οποίο διαφυλάχτηκε.
Κι εκεί ξεκινάει μια μεγάλη κουβέντα, που δεν έχει μέχρι τώρα κλείσει και που έχει δημιουργήσει ατέρμονες ανταλλαγές απόψεων.
Μια σημαντική συμβολή στη συζήτηση αυτή στο χώρο του ριζίτικου τραγουδιού έκαμε πρόσφατα με τεκμηριωμένο κείμενο του ο βαθύς γνώστης του θέματος και μερακλής τραγουδιστής Μιχάλης Φραγκεδάκης. Παρ’ όλο που το θέμα του περιορίζεται στο ριζίτικο, η τεκμηρίωση έχει εφαρμογή σ’ όλο το φάσμα αυτού που ονομάζουμε παράδοση.
Το όλο ζήτημα ήδη είναι μια αφορμή για μελαγχολία: Η παράδοση δεν είναι πια κάτι που βγαίνει μέσα από την κοινωνία αλλά από τους συλλόγους. Οι οποίοι, προς τιμήν τους, διατηρούν ό,τι έχει απομείνει από αυτήν, αλλά, κατά την εύστοχη έκφραση του Θοδωρή Ρηγινιώτη, καλλιεργούν τα έθιμα κι όχι τα ήθη, τα τελευταία άλλωστε είναι ευθύνη της κοινωνίας να τα διαφυλάξει και να τα συνεχίσει. Όταν λοιπόν η κοινωνία δεν είναι σε θέση να αναπαραγάγει τα ήθη της, αυτά μεταπίπτουν σε μουσειακό είδος και γίνονται παράδοση, που σημαίνει κάτι νεκρό, ξεκομμένο από μας τους σύγχρονους, που το παρατηρούμε και το μιμούμαστε πιθανόν με νοσταλγία, αλλά δεν το ζούμε, δεν το βιώνουμε.
Μπορεί λοιπόν να αναβιώσει η παράδοση; Κι αν όχι, ποιο είναι το χρονικό σημείο εκείνο μέχρι το οποίο υπήρχε αυθεντικό και πότε σταμάτησε να υφίσταται; Έχουν και γι’ αυτό προταθεί χρονικά σημεία, που ειδικά σε μια παράδοση σαν την κρητική φτάνουν πολύ κοντά στο σήμερα κι ίσως και να το καλύπτουν.

Υπάρχει ακόμα ζωντανή παράδοση; Αν για άλλες περιοχές της Ελλάδος δεν υπάρχει, στην Κρήτη μπορεί να υποστηριχτεί ότι ακόμα αντέχει. Υπό προϋποθέσεις ίσως, σε τοπικό επίπεδο ίσως.
Το πρόβλημα που κάνει την παράδοση μας να υποχωρεί δεν είναι η επέλαση του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού. Εξέλιξη πάντα θα υπάρχει.
Αλλά όταν η ταυτότητα μας είναι δυνατή, τότε τα εξωτερικά ερεθίσματα τα προσλαμβάνει και τα εντάσσει μέσα στις δομές της, τα εξελληνίζει και κρατάει από αυτά ο,τι χρειάζεται. Έτσι γινόταν παλιά, από την αρχαιότητα μέχρι τη δεκαετία του ’60.
Σήμερα όμως η ταυτότητα μας είναι σε υποχώρηση. Τα ξένα στοιχεία έρχονται και τα υιοθετούμε αυτούσια, γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα, την πολιτιστική δύναμη να τα αφομοιώσουμε. Και καταλήγουμε να προσαρμοζόμαστε εμείς σ’ αυτά, χάνοντας λίγο λίγο τον εαυτό μας.
Επομένως το πρόβλημα σήμερα είμαστε εμείς. Γι’ αυτό δε μπορούμε να εξελίξουμε τα ήθη μας, γι’ αυτό απλά αναβιώνουμε τα έθιμα των παλιών μας. Υπάρχει λύση;
Οι περισσότεροι είναι απαισιόδοξοι. Όχι από μιζέρια, αλλά από συναίσθηση της πραγματικότητας. Δεν έχουν αυταπάτες, και γι’ αυτό, όπου σώζονται νησίδες αυθεντικότητας μιλούν για εξαιρέσεις.

Προσφάτως, στο σωματείο των ‘’ Δροσουλιτών’’ στον Πειραιά, είχαμε μια κουβέντα γι’ αυτό το θέμα στην ομάδα του ριζίτικου. Και κάποιος από την παρέα έβαλε ένα τραγούδι του Παπασηφάκη, από αυτά που αποκαλούν  ‘’νεοριζίτικα’’, ν’ ακούσουμε δίχως να πει τι είναι. Τα λόγια και το ύφος του τραγουδιού δεν το έκαναν να ξεχωρίζει από τα παλιά τραγούδια. Κι αυτό μας έκαμε εντύπωση. Μιαν αντίστοιχη εξαίρεση αναφέρει κι ο Μιχάλης Φραγκεδάκης στο άρθρο του.
Ίσως, λοιπόν, εκεί να βρίσκονται τα κλειδιά για τις απαντήσεις που θέλουμε και τις αγωνίες που εκφράζουν όσοι νοιάζονται για την ταυτότητα αυτού του λαού: Στις εξαιρέσεις. Σε ανθρώπους, μεμονωμένες περιπτώσεις, που έχουν έντονη μέσα τους τη δύναμη της ταυτότητάς μας, και που μπορούν να προσλάβουν και να εντάξουν τα ξένα στοιχεία της ‘’προόδου’’ μέσα στους μηχανισμούς της παράδοσής μας που είναι σ’ αυτούς βιωματική.
Αυτό δεν είναι απαραίτητο να γίνεται μόνο με όσους ζουν στη μαδάρα.
Αν έχεις τη δύναμη της παράδοσής σου ζωντανή, θα γίνει όπου και να είσαι. Και στα χωριά, και στις πόλεις. Βέβαια, αν έχεις την παράδοσή σου ζωντανή αυτή δε θα επιτρέψει την κατάντια της Ελλάδας σε μη παραγωγική χώρα. Δε θα επιτρέψει το γιγαντισμό του Αθηναϊκού πριγκιπάτου και την επιβολή του στην υπόλοιπη Ελλάδα. Θα επιβάλει συνθήκες κοινοτισμού, κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής.
Αυτά όμως δε γίνονται σήμερα. Γι’ αυτό δε δημιουργούμε πια παράδοση. Το λάθος θα είναι να θεωρήσουμε ότι οι εξαιρέσεις που προαναφέραμε οφείλονται σε ‘’υστέρηση’’ των ανθρώπων αυτών. Δηλαδή αποκοπή τους από την υπόλοιπη ‘’σύγχρονη’’ κοινωνία. Και άρα να αποκτήσουμε κι ένα άλλοθι ότι εμείς, που θεωρούμε τους εαυτούς μας ‘’ενταγμένους’’ στη ‘’σύγχρονη’’ κοινωνία, δεν είναι δυνατό να είμαστε και βιωματικά παραδοσιακοί. Αυτό είναι το στοίχημά μας: Να ζήσουμε εκεί που ο καθένας μας δημιουργεί, να αντισταθούμε στον απάνθρωπο και απρόσωπο τρόπο ζωής, να εντάξουμε στην καθημερινότητά μας τις αξίες των παλιών μας.
Τότε, θα αρχίσει να αλλάζει ο κόσμος γύρω μας. Θα αρχίσουμε να βιώνουμε την παράδοσή μας. Θα γίνουμε κι εμείς εξαιρέσεις. Κι όταν αυτές οι εξαιρέσεις  γίνουν πολλές, τότε θα είμαστε πια ο κανόνας!

Μανώλης Εγγλέζος Δεληγιαννάκης

Οι μικρές Σπιναλόγκες ενός πολιτισμού

  •  http://culturenow.wordpress.com/2010/12/05/%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%82-%CF%83%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF/

     

    Χιλιάδες κραυγαλέα προβλήματα και ελλείψεις δεκαετιών σε μεγάλους αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία ζητούν λύσεις

  • Της Γιωτας Συκκα, Η Καθημερινή, Kυριακή, 5 Δεκεμβρίου 2010
Μέχρι πρότινος δεν ξέραμε καλά καλά τη θέση της στον χάρτη. Τώρα η Σπιναλόγκα έγινε είδηση στην τηλεόραση. Γίνεται θέμα σε πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές, γιατί ο αρχαιολογικός χώρος λειτουργεί μόνο τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτές, ενώ τις καθημερινές, μόνο για οργανωμένα γκρουπ, με καθορισμένα ραντεβού.
Για άλλους μεγάλους αρχαιολογικούς χώρους αλλά και μουσεία της περιφέρειας με χιλιάδες κραυγαλέα προβλήματα και ελλείψεις δεν μιλάει κανείς. Στη δική τους περίπτωση, δεν υπάρχει κάποιο σίριαλ να τα υποστηρίξει. Ομως, όπως αποκαλύπτει η έρευνα που έγινε από τις υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού πρόσφατα, όλα πάσχουν. Το βλέπουν όσοι φτάνουν ώς εκεί. Ξαφνιαστήκαμε που δεν υπάρχουν δίγλωσσες πινακίδες στην Ακρόπολη, όμως πόσοι αναρωτήθηκαν πώς φτάνουν σε αυτό το παγκόσμιο μνημείο τα άτομα με ειδικές ανάγκες; Το αναβατόριο στην ανατολική πλευρά που μπήκε άρον άρον για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 λειτουργεί, όχι όμως όταν πνέουν ισχυροί άνεμοι.
Στη μοναδική Δήλο μην κάνετε τον κόπο να αναζητήσετε οδηγό του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων, για να προσανατολιστείτε και να κατανοήσετε τι θαυμάζετε. Δεν υπάρχει. Οπως δεν θα βρει κανείς στο Δίον, τους Δελφούς, την Επίδαυρο, το Παλαιό φρούριο Κέρκυρας, στο Ασκληπιείο της Κω.
Στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης Ιαλυσού Ρόδου με 100.000 και πλέον επισκέπτες τον χρόνο -κυρίως ξένοι- δεν υπάρχουν ούτε τουαλέτες ούτε δίγλωσση πινακίδα. Η περιοχή βρίσκεται διεθνώς στο προσκήνιο, επειδή διαπιστώνεται η μεγάλη σημασία του οικισμού, ο οποίος γνώρισε ακμή λίγο πριν από την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας. Η Σπιναλόγκα, που σε ένα δίμηνο την «πόνεσε» όλη η Ελλάδα, έχει πρόσβαση για τα ΑΜΕΑ, όχι όμως τουαλέτες γι’ αυτά!
Η παράλογη ελληνική πραγματικότητα συνεχίζεται. Το μουσείο της Επιδαύρου με χιλιάδες ξένους τουρίστες ειδικά το καλοκαίρι, έχει δίγλωσσες λεζάντες, αλλά μόνο στο μισό μουσείο. Για πρόσβαση στα άτομα με ειδικές ανάγκες ούτε λόγος.
Ομως και τα αθηναϊκά μουσεία με μπαλώματα λειτουργούν. Το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο στη Βασ. Σοφίας, επεκτάθηκε, ανανεώθηκε, αλλά ακόμη να λειτουργήσει το κυλικείο και το πωλητήριο. Λίγο πιο κάτω στο Ολυμπιείο, που πηγαίνουν 300.000 μαθητές τον χρόνο και χιλιάδες τουρίστες, δεν μπορούν να βρουν ένα μπουκαλάκι νερό. Αυτόματους πωλητές νερού η χώρα μας δεν έχει εκεί που χρειάζονται.
Κι αν ανεχόμαστε πια το πρώτο μουσείο της χώρας, το Εθνικό Αρχαιολογικό, να μην έχει ποτέ ενημερωτικά φυλλάδια επειδή δεν το προμηθεύει η αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου Πολιτισμού – Τουρισμού, την ίδια δημοσιοϋπαλληλική ρουτίνα βιώνουν 35 ακόμη χώροι. Από το Αρχαιολογικό μουσείο Προϊστορικής Θήρας, το Κάστρο Μήθυμνας, τη Νεμέα, μέχρι το Φρούριο Παλαμηδίου.
  • Υποσχέσεις
Αυτή την εικόνα υπόσχεται να αλλάξει τώρα ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος με τη συνέργεια των υπηρεσιών και οργανισμών του ΥΠΠΟΤ, τη βοήθεια της τοπικής αυτοδιοίκησης, του τουρισμού, των χορηγών και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων.
Επιμένει ότι μπορεί να πετύχει την αναβάθμιση 176 χώρων και τις παρεχόμενες υπηρεσίες που πληρώνουν, αλλά δεν έχουν 8 εκατ. και πλέον επισκέπτες τον χρόνο. Οι Ελληνες πολιτικοί όμως άλλα μας συνήθισαν. Ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης πήγε ο ίδιος στον Ραμνούντα τέλη της δεκαετίας του ’90, για τη φιέστα της εξαγγελίας της αναβάθμισης των 70 αρχαιολογικών χώρων. Είχε προηγηθεί κλοπή και τραυματισμός του ηλικιωμένου φύλακα, ο οποίος δεν μπορούσε να ειδοποιήσει κανέναν επειδή είχε κοπεί το τηλέφωνο και ο χώρος δεν είχε ρεύμα. Για την εκδήλωση όμως ήρθε και η ΔΕΗ και… κέτερινγκ.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος για χρόνια επέμενε και το είχαμε πιστέψει ότι τελικά θα πετύχει την επέκταση του Αρχαιολογικού Μουσείου στην Πατησίων. Ο Γιώργος Βουλγαράκης ήταν πιο φιλόδοξος. Ονειρευόταν ολόκληρη διαδρομή ανάδειξης: από το Τατόι, στο «Ακροπόλ» της Πατησίων, το εργοστάσιο Τσαούσογλου ως την «Αυλή των Θαυμάτων» στην Πλάκα. Φυσικά τίποτε δεν έγινε, όπως δεν είδαμε info kiosk και αυτόματα εκδοτήρια παντού.
Κανείς όμως έως τώρα δεν είχε ζητήσει μια έρευνα σε βάθος. Το ΥΠΠΟΤ που κάνει επενδύσεις εκατομμυρίων στα μνημεία της χώρας, πληρώνει ανασκαφές, επενδύει τα δικά του κονδύλια και τα ευρωπαϊκά σε αναστηλώσεις, έρευνες και εντάσσει νέα έργα στο ΕΣΠΑ, δεν είχε κάνει ποτέ καταγραφή, αξιολόγηση των προβλημάτων και των παρεχόμενων υπηρεσιών σε χώρους και μουσεία. Αυτά δηλαδή που του διασφαλίζουν έσοδα.
  • Η «επανάσταση του αυτονόητου»
Αναυδος ο κ. Π. Γερουλάνος με τα αποτελέσματα της καταγραφής, μίλησε για την «επανάσταση του αυτονόητου». Γιατί δεν είναι μόνο η ντροπή ότι δεν παρέχουμε βασικές υπηρεσίες για τους τυφλούς, αλλά και ότι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν υπάρχουν χώροι και μουσεία που να τα προσφέρουν όλα: βασικές, επιθυμητές και εξειδικευμένες υπηρεσίες! Κι όμως η επισκεψιμότητα είχε χτυπήσει κόκκινο.
Οι υπηρεσίες έκαναν δουλειά, από την οποία προέκυψε ότι 112 χώροι – μουσεία (ανάμεσά τους οι: Μαραθώνας, Κεραμεικός, Μυκήνες, Θάσος, Θήρα, Λευκός Πύργος, Μυστράς, της Βραυρώνας, του Επικούρειου Απόλλωνα) χρειάζονται αναβάθμιση ακόμη και στις βασικές υπηρεσίες και 44 απαιτούν αναβάθμιση στις επιθυμητές υπηρεσίες (Ακρόπολη, Σούνιο, Δωδώνη, Δελφοί, Πέλλα, Μουσεία Δήλου, Μυκόνου, Πάρου, Τήνου, Ασιατικής Τέχνης στην Κέρκυρα κ. ά.). Μόνο 19 προσφέρουν στο κοινό βασικές και επιθυμητές υπηρεσίες (Αρχαιολογικά Μουσεία Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Ολυμπίας, Ιωαννίνων, Δελφών, Πειραιά, Νομισματικό, Ρωμαϊκή Αγορά κ. ά.) ενώ κανείς, ούτε τα καινούργια μουσεία, δεν παίρνουν έπαινο γιατί τα προσφέρουν όλα.
Κανείς δεν ευχαριστήθηκε με την πραγματικότητα, αλλά τουλάχιστον εντοπίστηκαν οι ελλείψεις, μπήκαν σε κατηγορίες, εξασφαλίστηκαν τα χρήματα και αυτήν τη φορά μετά ανακοίνωσαν τι θα διορθώσουν. Τα 20 εκατ. που θα απαιτηθούν για την επόμενη τριετία βρέθηκαν από χορηγία του ΟΠΑΠ 3,5 εκατ. ευρώ ετησίως, από το ΤΑΠΑ 1,5 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο και άλλα 5 εκατ. από το ΕΣΠΑ. Από τον Απρίλιο θα δούμε τις αλλαγές, με πρώτες τα φυλλάδια, που θα είναι περισσότερα και λιγότερο μίζερα, εξασφαλίζοντας από τη μεγαλύτερη παραγγελία τους και μεγαλύτερο κέρδος.

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

To « Συντριβάνι της Νησιώτικης Παράδοσης





Εχθές το βράδυ είχε εγκαίνια το κέντρο διασκέδασης « το νέο Συντριβάνι»  με την ιδιαίτερη ζώσα οικογένεια της νησιώτικης μουσικής ( ελένη Λεγάκη, Γιάννη – Στέλιο – Ειρήνη Μανωλά, και Μαρία Νομικού).  Πήγα με αρκετά καλή παρέα…. Και όσο καθίσαμε νομίζω  αφήσαμε το στίγμα μας  ( γιατί να χει μόνο μία πίστα το μαγαζί χαχα) ……Να σας ειμαι ειλικρινής δεν είχα πάει μέχρι τώρα στο « Συντριβάνι» και είχα να ακούσω την Ελενίτσα μας στο χώρο της από το θρυλικό « Αρμενάκι».  Αγαπητοί  ακροατές της ραδιοφωνικής μας τρέλας, αγαπητοί φίλοι που με γνωρίζετε ξέρετε την τρέλλα μου σε κάποια ζητήματα……
Μία από τις πρώτες ραδιοφωνικές μου τρέλλες αφορούσαν την προσπάθεια τιμής μέσα από τα τραγούδια της, στη σεβάσμια κ. Ειρήνη Κονιτοπούλου. Μάλιστα είχα τονίσει ότι επειδή το « Αηδόνι του Αιγαίου» δεν έχει πει μόνο το « Αρμενάκι» και το « Χορέψετε» γι αυτό είχα προσπαθήσει να  σας παρουσιάσω 60 ιδιαίτερα τραγούδια από τα χιλιάδες που χε τραγουδήσει η κ. Ειρήνη. Επίσης  όταν έκανα τη συνέντευξη με την Ελένη λεγάκη η μητέρα της ήταν διπλα μας και ….καμάρωνε…..
Θεωρώ ντόμπρο νασας πω οτιη οικογένεια  Ειρήνης Κονιτοπούλου έχει ΟΛΑ τα εχέγγυα να κάνει  το πέρασμα από το χθες του νησιώτικου στο σήμερα και να πρωτοστατήσει…… Έχει όλα εκείνα τα μέσα ώστε στην περίπτωση δημιουργίας ενός cd με παραδοσιακά και « παραδοσιακά» νησιώτικα τραγούδια  να ξεσηκώσει για άλλη μια φορά τα πλήθη, σαν συνέχεια της ιστορίας των Κονιτοπουλαίων ( Γιώργου –Κώστα-  Ειρήνης – Αγγελικής)Το χα συζητήσει μάλιστα και με τον Γιάννη Μανωλά λίγο πριν την εκπληκτική τους συναυλία στη Σαντορίνη. Μπορούν σαν οικογένεια να πρωτοστατήσουν στη συνέχεια του σεβασμού και της ανάδειξης  του νησιώτικου τραγουδιού,  πόσο δε μάλλον αν τυχόν κάνανε ένα cd με τραγούδια και ενότητες  είτε του Γιώργου Κονιτοπούλου είτε από τα νησιά μας γενικά να απογειωθούν………Και ένα « α» να τραγουδήσει η  Ειρήνη ή να ναι εκεί στην ώρα της ηχογράφησης θα είναι πολύ!!!!!
Τον Γιάννη Μανωλά τον άκουγα κατά βάση στο « Αρμενάκι», τον Στέλιο τον γνώρισα μέσα από το υπέροχο cd του, την Ειρήνη  ας με συγχωρέσει απλά την ηξερα σαν παρουσία.,..

Αγαπητή Ελένη Λεγάκη πρώτα και όσοι  διαβάσετε και τις παρακάτω σκέψεις μην με κρίνετε άδικα… Οι απόψεις που θα σας μεταφέρω δεν έχουν σχέση με τπτ περισσότερο παρά με το διαφορετικό βίωμα το οποίο πιστεύω ότι έχω ακούγοντας νησιώτικη θαλασσινήμουσική.  Και η κριτική στην οποία θα προβώ είναι καλοπροαίρετη και μόνο !! Πιστέψτε με!!!
Εχθές το βράδυ κάποια θεματάκια με χάλασαν  προσωπικά!!
1.       Όπως τονίσατε κ. Λεγάκη και εσεις προσωπικά: οι επόχες είναι δύσκολες και είμαι η πρώτη που το κατανοώ. Καταλαβαίνω  βέβαια ότι επειδή έχει τόσα άτομα στο πάλκο το νέο « Συντριβάνι» είναι και κάπως τσιμπημένη η τιμή είτε στο κρασί είτε στο ποτό είτε στοφαγητό.  Σκεφθείτε όμως αν για κάποια περίοδο  παρουσιαστείτε στον κόσμο με το κρασάκι το χύμα και μόνο σαν τα παλιά παραδοσιακά πανηγύρια … Σκεφθείτε πόσο κόσμο θα μαζέψτε περισσότερο που θα τους διασκεδάσετε…. Όπως τονίστηκε και εχθές… Το γλέντι δεν θέλει φαγητό ποτό κ.ο.κ….. Θέλει καλή παρέα, κέφιαπό τους τραγουδιστές και χώρο για ….χορό……..
2.       Αντί να ξεκινήσει 11 η ώρα ξεκινήσατε γύρω στις 12 και 20. Καταλαβαίνω την αιτία όντως η πρώτη σας μέρα γι αυτή την περίοδο….. Αλλά όλο το πρόγραμμα πήγε πίσω…….Προσπαθήστε να τηρήσετε την ώρα έναρξης ( για να μην σας προτείνω για 10.30……)
3.       Ας πάμε τώρα σε εξίσου βασικά σημεία. Δεν ειμαι ειδικός στο να σχεδιάζω ένα πρόγραμμα ενός κέντρου διασκέδασης αλλά θα ήθελα να ρωτήσω   το εξής : γιατί τόσο πολύ λαικό πρόγραμμα όταν έχετε τόσους νησιώτες ερμηνευτές και δη λαϊκό πρόγραμμα από τον Γιάννη Μανωλά; Γιάννη  έχεις μια υπέροχη χροιά της φωνής σου και όταν ακούς βιολάκι μας ταξιδευεις….. Δεν νομίζω ότι σου έδινε το κέφι το λαικό πρόγραμμα όσο το νησιώτικο……Καταλαβαίνω ότι  λόγω των συγκυριών ο κόσμος ζητάει και «λαικό πρόγραμμᨻ Αλλά όχι από σένα ρε Γιάννη!!! Και όχι σε τόση μεγάλη διάρκεια………. Δεν ξέρω μπορεί τη δεύτερη φορά να έχει μειωθεί κατά πολύ αλλά προσωπικά με ενόχλησε…. Δεν λέω ήσουν καλός αλλά αφού το έχεις μέσα σου το νησιώτικο………
4.       Δεν σας κρύβω ότι θα θελα να ακούσω και πιο παραδοσιακούς σκοπούς  στο α μέρος οι οποίοι βέβαια μπορεί να τους είπαν στο β’ μέρος του νησιώτικου όταν είχα φύγει . Τονίζω και πάλι ότι το α΄’ μέρος του νησιώτικου μου άρεσε… Σίγουρα μπορεί να γινόταν καλύτερο αλλά δεν με χάλασε και πολυ
5.       Καλό θα ήταν αγαπητοί μου ερμηνευτές κάποια τραγούδια να μην  χαλάμε ούτε τα ρεφραίν ούτε να αλλοιώνουμε την μουσική επένδυση του τραγουδιού…. ( Αναφέρομαι σε 2 περιπτώσεις).
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ Πάει αρκετά καλά το « Αρμενάκι» ( γλώσσα λανθάνουσα)…. « Το νέο Συντριβάνι»  και όσα είπα δεν θα ήθελα να διαβαστούν  με κακή διάθεση απλά Πιστεύω στην συγκεκριμένη οικογένεια του νησιώτικου τραγουδιού ……….

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Οι μερακλήδες το χουνε.....και κάνουνε βλάκειες.........



Σήμερα το πρωι ενημερώθηκα από το φίλο Σταύρο για την ύπαρξη του συγκεκριμένου βίντεο. Ένοιωσα πολύ περίεργα. Δεν ήξερα τι ακριβώς έπρεπε να κρατήσει η μνήμη μου
.... τον υπέροχο ήχο του βιολιού ή την εικόνα που έβλεπα..... Δεν ήξετου ρα τι ήθελε να τονίσει ο υπεύθυνος του συγκεκριμένου καναλιού .... Πάντως αν προσπάθησε να τονίσει τη σύνδεση μεταξύ της εικόνας και της μουσικής μάλλον απέτυχε. Δυστυχώς μένει η εικόνα πρώτα απ όλα..... Αναγκάστηκα να σχολιάσω.....Δυστυχώς τρία σχόλια που υπήρχαν για το ίδιο θέμα από διαφορετικούς ανθρώπους απομακρύνθηκαν..... Δεν πειράζει καλά να ναι ο απομακρύνων τα σχόλια.......Και μετά αναρωτήθηκα.... Τι γίνεται όταν θέλουμε να συνδέσουμε εικόνα και ήχο σ ένα βίντεο ?Τί σεβόμαστε; τι αναδεικνύουμε; τι " υπερτονίζουμε; Δεν ξέρω αν ποτέ στην μνήμη των κυκλαδιτών το βιολάκι τους..... το βιολάκι της χαράς και του κεφιου, της λύπης και της λησμονιάς, του γάμου αλλά και του θανάτου σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσε να συνδεθεί με τα κάλη μιας χορεύτριας και το χορό της κοιλιάς ! Ούτε ξέρω αν τυχόν ο τίτλος " Οι μερακλήδες το χουνε" αντιπροσωπεύει τον μελαχροινό κύριο με τηνξανθια κυρία ή κάτι άλλο....... Φευ......

Υπάρχει ένας άτυπος κανόνας σεβασμού στο εκάστοτε " προιόν " το οποίο αξιιοποιούμε με την μορφή βίντεο  μέσω της πασίγνωστης ιστοσελίδας www.youtube.com  Οταν έχουμε βιολάκι " παραδοσιακό" έ όπως και να το κάνουμε δεν συνδεεται με το χορό της κοιλιάς....... Οταν θέλουμε να αναδείξουμε μουσική από τα νησιά μας ( ή από όπουδήποτε) ας βάλουμε για πχ εικόνες από τα νησιά ή αν είναι μουσική από cd φωτογραφία του ερμηνευτή / του πρωτομουσικού ή κάτι που θα σέβεται την μουσική, ας πούμε το εξώφυλλο του cd από το οποίο αλιεύσαμε την μουσική.....
Εκτός των άλλων ο τίτλος του βίντεο συσχετίζεται με αρχή από μαντινάδες, κοτσάκια κ.ο.κ.

όλο αυτόέγκειται βέβαια και σε μια διαφορετική φιλοσοφία στην έννοια παραγωγή βίντεο για το youtube.αρκεί να καταλάβουμε κάποια στιγμή τί θέλουμε να αναδείξουμε.....
Αυτά τα ολίγα προς το παρόν μιας και το δικό μου σχόλιο απομακρύνθηκε από το βίντεο όποτε έπρεπε κάπου να τα πω.........