Τα Αναφιώτικα φέρνουν έως τις ημέρες μας μια αύρα από το Αιγαίο στη σκιά της Ακρόπολης. Ενας... λαθραίος οικισμός από 81 σπιτόπουλα, στην πλειονότητά τους ερειπωμένα σήμερα, που αποτελούν ένα από τα πιο λαμπρά δείγματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα.
Εδώ δεν υπάρχουν ταμπέλες και τα σπίτια δίνουν το στίγμα τους μέσα από έναν αριθμό. Η πραγματική τους «ταυτότητα» όμως είναι τα γεράνια που δεν λείπουν από καμιά αυλή, οι κατάλευκοι τοίχοι και τα ξύλινα παράθυρα βαμμένα στο χρώμα της θάλασσας...
«Ξεφύτρωσαν» νύχτα γύρω στο 1860, όταν δύο σπουδαίοι μάστορες, ο Γ. Δαμίγος και ο Μ. Σιγάλας, άφησαν την Ανάφη και ήρθαν στην πρωτεύουσα για να δουλέψουν στην κατασκευή των ανακτόρων. Εκαναν την αρχή και ακολούθησαν άλλοι νησιώτες, που είδαν στους βράχους ένα τοπίο γνώριμο, χωρίς καν να υποψιαστούν την ιερότητα του χώρου. Λάξεψαν τα σπίτια τους και δεν παρέλειψαν να χτίσουν δύο εκκλησίες, τον Αγιο Συμεών στη δυτική πλευρά που έβαψαν στα χρώματα της μητρόπολης και τον Αγιο Γεώργιο που είναι βαμμένη στα λευκά για να θυμίζει τα ξωκλήσια του Αιγαίου. Ηταν ο δεύτερος οικισμός αυθαιρέτων στη νέα τότε πρωτεύουσα, μετά το Προάστιο, τη σημερινή Νεάπολη Εξαρχείων, που έχει τακτοποιηθεί από πολλές δεκαετίες...
Οι νησιώτες ζούσαν αρμονικά έως τη δεκαετία του '60, όταν ξεκίνησαν τα πρώτα σχέδια για τον Μεγάλο Περίπατο γύρω από την Ακρόπολη και την ανάδειξη του Ιερού Βράχου. Μέσα στη δικτατορία απαλλοτριώθηκαν 74, αλλά τελικά κατεδαφίστηκαν -άγνωστο γιά ποιους λόγους- μόνον 27. Είχαν αντιταχθεί από τότε οι φοιτητές της αρχιτεκτονικής σχολής του Πολυτεχνείου και ο οικισμός διασώθηκε. Τα υπόλοιπα 47 τυπικά ανήκουν στο Δημόσιο, όμως από αυτά 20 εξακολουθούν να κατοικούνται.
Το 1997 είχε ανακύψει και πάλι θέμα ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου, αλλά γρήγορα τα σχέδια εγκαταλείφθηκαν αφού τα Αναφιώτικα εξασφάλισαν σταθερούς υποστηρικτές. «Διαφωνούμε με την κατεδάφιση, όπως διαφωνούμε και με το να δοθεί δικαίωμα κατασκευής νέων κατοικιών», επισημαίνει ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Γιάννης Πολύζος, πρόεδρος του Οργανισμού Αθήνας, που θεωρεί ότι ο οικισμός αποτελεί «έκφραση της ιστορίας και της συνέχειας της πόλης» και επισημαίνει πως μια λαμπρή περίοδος της Αθήνας, όπως αυτή της αρχαιότητας, δεν μπορεί να αντιστρατεύεται μιαν άλλη, τη νεότερη. Θεωρεί ότι είναι εφικτό να συνυπάρχουν αρμονικά, μεταθέτοντας τις ανασκαφές για τις επόμενες γενιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου