Η κούλουρη της Σαλαμίνας ....στην ΜικραΑσία....

Αγαπητέ Τόλη φάουλ μεγάλο ο χασάπικος ο κουλουριώτικος να συνοδευτεί  από το συγκεκριμένο μικρασιάτικο τραγούδι... Πρόσεχε ρε συ τα τραγούδια που συνοδεύουν τις παραστάσεις σας!!!

Η πολιτιστική παράδοση της Σαλαμίνας έχει τις ρίζες τις πολύ βαθιά μέσα στο χρόνο και εάν κάποιος τις αναζητήσει θα ανακαλύψει πως η Σαλαμίνα αποτέλεσε ένα χωνευτήρι ποικίλων πολιτιστικών στοιχείων που δέχτηκε κατά τη διάρκεια της ιστορικής της πορείας, εξ αιτίας της γεωγραφικής θέσης, των ιστορικών συγκυριών, της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης που κάθε φορά επικρατούσε.

Γεγονότα όπως η πανώλη του 1550, η πολιορκία της πόλης των Αθηνών από τον Μοροζίνη το 1687, τα ορλοφικά το 1770 καθώς και η επανάσταση του 1821 οδήγησαν κυρίως τους κατοίκους των Αθηνών αλλά και κατοίκους της ευρύτερης περιοχής της Αττικής, Βοιωτίας και Πελοποννήσου να καταφύγουν και να εγκατασταθούν στη Σαλαμίνα.

Μεγάλη επιρροή παρατηρήθηκε και το 1922 με τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Για όλους αυτούς η Σαλαμίνα ήταν τόπος καταφυγής και διάσωσης. Εξού και η φράση : «Πήγε η ψυχή μου στην Κούλουρη». Δηλαδή πήγε στην Κούλουρη για να φυλαχτεί και να διασωθεί.

Η γειτνίαση του νησιού με την πρωτεύουσα, το μεγάλο λιμάνι του Πειραιά, καθώς και οι ποικίλες ασχολίες των κατοίκων τις όπως: οι κατραμιτζήδες που εργάζονταν στη Στερ. Ελλάδα αλλά έφταναν και ως τη Μικρά Ασία ιδρύοντας την πόλη Γέροντα στην Αλικαρνασσό, οι υλοτόμοι που για πολλούς μήνες παρέμεναν σε δάση της Στ. Ελλάδας, της Εύβοιας, του Άγιου Όρους, οι ναυτικοί που αρμένιζαν στα μεγάλα λιμάνια της Μεσογείου καθώς και στα μεγάλα κέντρα του αλύτρωτου Ελληνισμού όπως : Κων/πολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια καθώς και στη Συρία, Αλγερία, Τυνησία κλπ., οι ψαράδες που όργωναν τα νησιά του Αιγαίου και έφταναν μέχρι το Τούνεζι, είχαν σαν αποτέλεσμα την επιρροή και επίδραση, στη γλώσσα, στα ήθη και έθιμα.

Η δεκτικότητα και η προσαρμοστικότητα των κουλουριωτών είχαν σαν αποτέλεσμα να αφομοιώσουν δημιουργικά κάθε επιρροή προερχόμενη είτε από στεριά, είτε από θάλασσα και να διαμορφώσουν ένα ιδιαίτερο πολιτισμικό χαρακτήρα, που είναι εμφανείς στην πολυμορφία της ενδυμασίας και της μουσικής παράδοσης. Έτσι παράλληλα με τη νησιώτικη βράκα φοριόταν και η φουστανέλα της Ηπειρωτικής Ελλάδας καθώς και η Πλακιώτικη Ποκαμίσα. Ενώ με την Τράτα, τον Αποκριάτικο και το Συρτό τραγουδιόνταν και χορεύονταν και άλλα είδη όπως Τσάμικος, κλέφτικα, καγκέλια, καλαματιανά, μπάλοι, ζεϊμπέκικο, χασάπικα και καρσιλαμάδες. Όσο για το ζεϊμπέκικο και το χασάπικο απέκτησαν μοναδική μορφή και ιδιαίτερο ύφος στο νησί μας και είναι γνωστοί 
 πανελληνίως με την ονομασία «Κουλουριώτικο Ζεϊμπέκικο» και «Κουλουριώτικο Χασάπικο».


http://www.salamina-online.com/istoriapolitism.htm